شاید امروز که جمعه نیست بیاید

نیمی از ماه که بگذرد میشود نیمه ما و اگر از نیمه خود بگذریم می رسیم به خود ما

و این نیمه  تمام هستی ماست  و ما  همیشه به دنبال همان  نیمه ای هستیم

که نمیتوانیم  از  آن  بگذریم نیمه ای که عطار خواست با سیمرغش  به ما نشان

دهد . نیمه ای که عطار اینگونه آن را فریاد میزد :

"نیست شو تا هستی ات از راه رسد

تا تو هستی، هستی در تو کی رسد"

نیمه ای پر از سکوت از نوع شریعتی و کویریاتش، پراز بودن پراز نبودن، نبودنِ

چیزایی که بودنشان نویدی برای نبودنِ آن نیمه هست. نیمه ای پر از وجود الله

و خلیفه اش یعنی ما یعنی بشر، نیمه ای که انسان کامل را جدا می کند از حیوان

ناطق و آن نیمه پر است از انتظار، انتظار او که بیاید و مارا روشن کند از نور خود

و بعداز هزار و اندی سال این انتظار و این نیمه با زبانی ساده در کوچه پس کوچه های

ما توسط کودکانی که خود هنوز داری تو نیمه هستند فریاد زده می شود :

نیمه براتن بوام بعض بواتن

پانوشت:

در آغاز هیچ نبود کلمه بود و آن کلمه خدا بود

شاید امروز که جمعه نیست بیاید

شاید امروز و هروز در کنار من و تو باشد

و شاید ما اونو تو یه روز به جز روزای هفته ببینیم

و خیلی شاید های دیگه

و تبریکی به تمام بشریت که احتیاج به هیچ شایدی ندارد "مبارک باد این روز"

وحید

چهارشنبه 22:17